Granice ludzkiej wytrzymałości
Wyświetlenia: 1038 / 0 | Seria: Historyczne | Dodano przez:anon
103 lata temu doświadczyła tego pewna niemiecka jednostka, ale nie uprzedzajmy faktów.
Pod koniec XIX wieku Rosjanie postanowili wybudować twierdzę w Osowcu (dzisiejsze podlaskie), której zadaniem miała być ochrona linii kolejowej Białystok – Królewiec oraz kontrola nad jednym z niewielu miejsc, w którym nacierająca wroga armia mogłaby przejść bagna biebrzańskie. Kilkadzieści lat później Gawriłło Princip sprzątnął Franka Ferdka, przez co Austro-Węgry wypowiedziały wojnę Serbii, na co Rosja wypowiedziała wojnę Austro-Węgrom, przez co Niemcy wypowiedzieli wojnę Rosji, wskutek tego Francja wypowiedziała wojnę Niemcom, które wypowiedziały wojnę Belgii, na co Wielka Brytania wypowiedziała wojnę Niemcom i zaczął się największy burdel, jaki świat widział, znany także jako Wielka Wojna.
W sierpniu 1914 niemiecka 8 Armia dotarła do Osowca, gdzie przystąpiła do oblężenia twierdzy. 40 batalionów piechoty (około 20000 żołnierzy) przystąpiło do ataku, którego celem było zepchnięcie Rosjan tak blisko twierdzy, żeby artyleria mogła mieć w swoim zasięgu umocnienia. Silny ostrzał carskich dział i dwa ataki z flanki następnego dnia zmusiły cesarską armię do wycofania dział.
Kolejna istotna bitwa miała miejsce w lutym. Tym razem sześć dni intensywnych helmuckich ataków zmusiło Rosjan do wycofania się na drugą linię umocnień, dzięki czemu niemiecka artyleria wróciła do gry – w ciągu tygodnia wystrzelono ćwierć miliona pocisków z ciężkiej artylerii (w tym z słynnej Grubej Berty, bydlę miało kaliber 420 mm) oraz milion z lżejszych dział. Aż do lata nic ciekawego się nie działo.
Kiedy w lipcu dowództwo objął feldmarszałek Paul von Hindenburg (ten od zeppelina), stwierdził że twierdza musi zostać zdobyta. 7500 żołnierzy, w tym saperzy, 30 ciężkich dział oraz 30 baterii artylerii z gazami bojowymi stanęło przeciwko 500 żołnierzom i 400 członkami milicji (nie tej, co biła górników) – wyposażonych w równe 0 masek przeciwgazowych. 6 sierpnia o 4 rano wydano rozkaz. Chmura związków chloru i bromu, o mocy niemalże tak zabójczej, jak łoctówa z łoscypka Tomisława Apoloniusza Curusia Bachledy Farella, jak ten piecyk z dmuchawy, popłynęła nad twierdzę. Trawa sczerniała, liście zwiędły, miedziane elementy rosyjskich karabinów i dział pokryły się zielonkawym nalotem, ryby w Biebrzy zdechły, a na bagnach zdechły. Kiedy mordercza chmura się rozwiała, 7000 żołnierzy Landwehry ruszyło do ataku przekonanych, że nikt nie przeżył, a twierdza jest pusta.
Niespo, kurwa, dzianka.
Przerażeni Niemcy ujrzeli wyłaniających się z mgły około 80 ludzi, którzy nie mogli żyć. Wypalone oczy (gaz bojowy w kontakcie z nimi tworzył kwas solny), głębokie wyżarte rany na twarzach i zwęglone usta z wypadającymi zębami, przez które wykaszliwano grudki krwi i spalone kawałki płuc, nie powstrzymały sołdatów, którzy do końca wiernymi Mosinami bronili Matiuszki Rassiji. Pięć ocalałych rosyjskich karabinów maszynowych niepotrzebnie otworzyło ogień – skrajnie przerażeni Niemcy uciekali, gdzie pieprz rośnie.
Piętnaście dni później ewakuowano ostatnich rannych z twierdzy, a w czasie kampanii wrześniowej Wehrmacht odpuścił sobie zdobywanie jej.
A my myślimy, że wielkim poświęceniem powyżej ludzkich możliwości jest wstanie na kacu i dowleczenie się do butelki wody.