w 400 roku p.n.e Platon rozpatrywał słynny dylemat filozoficzny. Pytanie, które nurtowało słynnego filozofa oraz jego uczniów, brzmiało następująco – lepiej mieć wytatuowane ręce, czy w ogóle ich nie mieć? Oczywiście większość postulowała za drugą opcją, twierdzili, że lepiej być niezdolnym do wykonywania prac fizycznych, ale w zamian wspierać system swoim sprawnym umysłem. Wytatuowane ręce pozwalały na pracę w kamieniołomach lub przy budowie dróg, jednakowoż osoba oznaczona w taki sposób gwałtownie traciła wszelkie atuty intelektualne. Nadawała się jedynie jako tania siła robocza. Posiadający tę wiedzę Platon oraz jego uczniowie wymyślili niesamowite rozwiązanie, które przyczyniło się znacznie do rozwoju zamieszkiwanego przez nich Polis. Rozkazano wytatuowanie wszystkich niewolników, zabroniono z kolei tatuowania ludzi, którzy mogli przysłużyć się państwu dzięki swojej wrodzonej inteligencji oraz nabytego intelektu. Wytatuowani niewolnicy nie potrafili nawet pomyśleć o buncie. Posługiwali się monosylabami i wykonywali wszelkie zadania bez mrugnięcia okiem. Polis Platona stało się największą potęgą w basenie morza Śródziemnego, a jemu oraz jego uczniom nie pozostało nic innego niż wysiadywanie na tarasie oraz popijanie schłodzonej lemoniady. W tle zaś można było zauważyć ciężko pracujących ku chwale państwa-miasta, wytatuowanych niewolników z głupkowatymi uśmiechami na twarzy.